ووشو کامل ترین ورزش رزمی جهان

ووشو به عنوان ورزش ملی کشور چین یکی از قدیمی  ترین هنرهای رزمی در جهان است. این ورزش که شامل حرکات مختلف برای دفاع، حمله و سلامت جسم و روح می باشد، از جایگاه بالایی در بین ورزش های رزمی برخوردار است. ووشو دارای سبک های مختلف است که هرکدام از آنها دارای ویژگی هایی می باشند و افراد زیادی در دنیا به یادگیری مهارت های این ورزش رزمی محبوب می پردازند.
با ما همراه باشید تا بیشتر با ووشو، این ورزش رزمی زیبا و کهن آشنا شوید. در این مقاله قصد داریم ووشو را به طور کامل و جامع بررسی نموده و اطلاعات لازم درباره این هنر رزمی را به شما علاقمندان ارائه دهیم.

تاریخچه ووشو

پیدایش حرکات رزمی ووشو همزمان با پیدایش ورزش کونگ فو بود. در واقع ووشو و کونگ فو از یک خانواده هستند و در گذشته یکی بودند اما به مرور زمان از هم جدا شده و دارای تفاوت هایی شدند. در حدود پنج قرن قبل از میلاد، یک راهب هند یبنام «بودهیدهارما » که با نام ها یتامو و داروماتائیش یهم از او یاد م یشود، بقصد اشاعه تعلیمات مذهبی، از هند راه یچین شد و در معبد یبنام شائولین مستقر گردید. 
تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف، پیروان وی طاقت تحمل آموزش های او را نداشته و به تدریج دچار ضعف و بی حالی میشدند. لذا تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به 18حرکت دست لوهان معروف شد. این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک ها یووشو را تشکیل دادند. 

حمایت و دشمنی با ووشو در تاریخ چین

در طی قرون 14 تا 16 میلاد یچهره ها یبرجسته ورزش ها یرزم یبتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک ها یاصل یووشو را به تقلید از حرکات حیواناتی همچون پلنگ، درنا، مار، ببر و اژدها بوجود آوردند. امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت ها یساکنان این معبد دچار ترس و نگران یشده و معبد را تهدید یعلیه حکومت خود میدید، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد. در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدر ببرند. این واقعه تلخ تاریخی از سوی دیگر موجب انتشار و اشاعه ورزش های رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخف یمانده بود، به سایر نقاط کشور چین گردید.
هر چند امپراتوران برخ یاز سلسله ها یحاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزش های رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آن را ممنوع اعلام کرده بودند، اما امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آن را فراهم کرده اند. در دوران سلسله های ژانگ و ژو حرکات یاز ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پاییز و بهار مسابقات کشتی خاصی به نام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار میشد. با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو، رفته رفته حرکات رزمی با شمشیر، نیزه و چوب بوجود آمدند.

شکوفایی ووشو

دوران سلطنت سلسله ها یک یو مینگ را میتوان عصر شکوفایی ووشو بشمار آورد و به مرور زمان و با مطرح شدن ووشو، این هنر رزمی در دهه 1900 میلادی به نوعی ورزش تبدیل شد و باشگاه ها یتخصصی بسیار یدر زمینه ورزش ووشو ایجاد گشت. بین سال های 1920 تا 1930 اولین انجمن رسمی ووشو در چین تاسیس شد و مسابقات مختلفی برگزار گردید. پس از آن ووشو به مسابقات بین المللی و بازی های ملی راه یافت.

ووشو در ایران

ووشو برای اولین بار توسط استاد حسین داوودی پناه (داداشی) در ایران معرفی شد. ایشان از اساتید برجسته کونگ فوتوآ در دهه 50 شمسی بودند که در دانشگاه تهران فعالیت می نمودند. استاد داوودی پناه پس از آشنایی با یک دانشجوی چینی اطلاعات جالبی درباره کونگ فو چینی یا همان ووشو بدست آورد و پس از تحقیقات کامل و تمرین و ممارست فراوان این رشته را فراگرفت. ایشان پس از کسب مهارت های لازم در ووشو به عنوان اولین نفر در ایران آموزش این رشته رزمی محبوب را آغاز نمودند. 
پس از انقلاب اسلامی و در سال 1366 برای اولین بار در کشور مجوز فعالیت رشته های تای چی چوان و دفاع شخصی نیز به مربیگری استاد داداشی از طرف اداره کل تربیت بدنی تهران صادر شد. بدین ترتیب انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی توسط ایشان تاسیس شد و اولین مسابقات رسمی کشوری در سال 1370 در ساری برگزار گردید. در همین سال ایران به عضویت فدراسیون جهانی ووشو درآمد و در سال 1371 ایران به جمع فدراسیون آسیایی ووشو پیوست. چندی بعد در فستیوال جهانی ووشو شانگهای در کشور چین شرکت نمود که استاد داداشی موفق به دریافت مدال طلا در اجرای فرم استاندارد تای چی چوان شد.
در سال 1372 کمیته ورزش های رزمی در کشور تاسیس شد و پس از چندین سال به عنوان فدراسیون ورزش های رزمی ارتقا یافت. رشته ورزشی ووشو نیز به عنوان یکی از مهمترین هنرهای رزمی تحت پوشش این فدراسیون به مسابقات مختلف جهانی و آسیایی راه یافت و تیم ووشو ایران در این مسابقات موفقیت های چشمگیری بدست آورد. در سال 1997 و در جریان مسابقات جهانی ووشو که در رم برگزار شد، تیم ساندای ایران با ووشو کارانی همچون سید علی میرمیران و حسین اوجاقی به مدال طلای جهان دست یافت. موفقیت های ووشو کشورمان سال ها ادامه دار بود و در حال حاضر نیز ایران به عنوان یکی از قدرت های بلامنازع ووشو جهان شناخته می شود. در پی کسب موفقیت های فراوان در سال 1383 فدراسیون مستقلی برای ووشو تشکیل شد و بهزاد کتیرایی به عنوان اولین رئیس فدراسیون ووشو ایران انتخاب گردید.

سبک های ووشو

ووشو دارای سه سبک اصلی است که هر کدام دارای ویژگی هایی هستند. نوع حرکات و تمرینات در این سبک ها با یکدیگر متفاوت است. 

• سبک تای چی چوان
• سبک چانگ چوان
• سبک نان چوان

سبک تای چی چوان

این سبک از ووشو بر پایه انرژی درونی بنا شده است. در این سبک افراد به تقویت قوای جسمی و روحی با استفاده از انرژی «چی» می پردازند. حرکات این سبک آرام و همراه با تکنیک های تنفسی مخصوصی است که انرژی را به طور منظم در بدن پخش نموده و باعث کسب آرامش درونی می شوند. از سلامت قلب و روح تا رفع انواع مشکلات جسمی و از بین بردن کامل استرس، هدف اصلی سبک تای چی چوان ووشو می باشد. 
در این سبک تمرکز اصلی بر روی پرورش ذهن است و تکنیک ها نرم و شناور اجرا می شوند. برخلاف سبک های دیگر که حرکاتی سخت و خشن دارند، این سبک از حرکات آرام تری برخوردار است. اما به این معنی نیست که حرکات و تکنیک های تای چی چوان ضعیف و بدون قدرت هستند. قدرت اصلی این سبک از درون فرد سرچشمه می گیرد. با تمرکز بر روی انرژی چی و قدرت ذهنی می توان ضرباتی بسیار قدرتمند و مهلک را اجرا نمود. اما به طور کلی این سبک برای کسب آرامش و حفظ سلامتی جسم و روح می باشد. حرکات هماهنگ تای چی، جسم و روح را متحول ساخته، در نتیجه کارایی ما را در زندگی بالا می برد.

سبک چانگ چوان

این سبک معمولاً حالت ضربه ای دارد و از جمله سبک های شمالی ورزش ووشو خواهد بود. از این  جهت آن را سبک شمالی می گویند که در ابتدا توسط مردمان خطه شمال رود یانگ تسه گسترش یافت. این سبک دارای حرکات چرخشی، دویدن، جهش و برخی حرکات آکروباتیک بوده که نیاز به انعطاف پذیری فوق العاده برای بدن خواهد بود. از آنجایی که در گذشته ووشو و کونگ فو یکی بودند این سبک را می توان قدیمی ترین سبک هنرهای رزمی در نظر گرفت.
در چانگ چوان از حرکات دست و پا برای دفاع و حمله استفاده می شود. قدرت از اهمیت زیادی در این سبک برخوردار بوده و تمرینات شامل انواع حرکات قدرتی می باشند. در واقع این سبک به عنوان هنر رزمی دفاعی سربازان تعلیم داده می شد و متشکل از انواع حرکات مختلف دفاعی و حمله ای است. چانگ چوان به معنای مشت بلند است. در این سبک از ضربات دست و پا به صورت کشیده استفاده می شود که زیبایی خاصی دارند.
در این سبک نیز می توان از برخی سلاح ها از جمله شمشیر، چوب و یا نیزه استفاده کرد. ریشه اصلی حرکات در این سبک بر روی پاها و مشت بلند خواهد بود. در مورد تاریخچه سبک چانگ چوان نظرات مختلفی مطرح است اما بر اساس اطلاعات بررسی شده در سایت معتبر هنرهای رزمی و سلامت کشور چین، این سبک برای اولین بار در سلسله سونگ حدود 960 تا 1279 پس از میلاد مسیح استفاده شد. امروزه در حال حاضر در مسابقات این رشته ورزشی چیزی حدود 15 فرم استاندارد برای این سبک وجود دارد که حدود 10 فرم آن با استفاده از سلاح است.

سبک نان چوان

سبک سوم از ووشو نان چوان نام دارد که یکی از معروف ترین سبک های هنرهای رزمی می باشد. این سبک با نام کونگ فو وینگ چون یا وینگ چوان نیز شناخته می شود. شاید فیلم رزمی Ip Man را دیده و از حرکات رزمی آن هیجان زده شده باشید. سری فیلم های ایپ من به بهترین شکل سبک نان چوان ووشو را به نمایش می گذارند. ایپ یکی از معروفترین رزمی کاران چینی است که بزرگترین استاد کونگ فو جنوبی یا همان سبک نان چوان ووشو شناخته می شود. این سبک دارای حرکات سریع و انفجاری است که از قدرت بالایی برخوردارند. 
نان چوان بیشتر برای درگیری های نزدیک مورد استفاده قرار می گیرد و در آن علاوه بر حرکات دست و پا از سلاح های مختلف مانند چوب، شمشیر، نانچیکو، شمشیر و ... نیز استفاده می شود. این سبک از مناطق جنوبی چین نشات گرفته و به خاطر حالت های ایستادن، دفاع کردن و ضربات سرعتی و مهلک شهرت یافته است. پیشنهاد می کنیم برای آشنایی بیشتر با سبک نان چوان ووشو سری فیلم های ایپ من را تماشا کنید.

سبک های ووشو در مسابقات

• تالو
• ساندا

امروزه و با پیشرفت و توسعه ووشو و تغییراتی که به مرور زمان در آن به وجود آمده است، سبک های مسابقات این ورزش رزمی به دو دسته تقسیم می شود. یک دسته مخصوص اجرای حرکات نمایشی و فرم های زیبا می باشد و دسته دیگر به مبارزات مستقیم و نفر به نفر اختصاص دارد. 

تالو

کلمه تالو در زبان چینی به معنی فرم و نمایش بوده، از این رو این سبک مختص اجرای حرکات نمایشی است. در این سبک افراد به اجرای فرم ها و تکنیک های مختلف با استفاده از سلاح و یا بدون سلاح می پردازند. تالو یکی از شاخه های اصلی ورزش ووشو در مسابقات مختلف است که از زیبایی بسیاری برخوردار می باشد. هماهنگی ذهن و جسم مهمترین ویژگی این سبک بوده و تالوکاران باید از انعطاف پذیری و دقت بالایی برخوردار باشند. فرم های تالو از هنرهای رزمی و سنتی چین باستان سرچشمه گرفته اند و دارای حرکات مختلف دست، پا، پرش و حرکات آکروباتیک می باشند. 
فرم ها و تکنیک های اجرا شده در مسابقات تالو برگرفته از سبک های نان چوان، چانگ چوان و تای چی چوان هستند. حرکات مهم تالو در ووشو به سه دسته تقسیم می شوند که عبارتند از:
●    حالت دست
 استفاده از ضربات دست در ووشو بسیار زیاد می باشد. برای انجام تکنیک های مختلف با دست باید از انعطاف پذیری بالایی برخوردار بود. حالت دست در ووشو به شکل های مختلفی از جمله مشت، قلاب کردن، ضربه با کف دست و ... می باشد. 
●    حالت ایستادن
 نوع ایستادن در ووشو بسیار مهم است. در تمام فرم ها و اجرای تکنیک های تالو چندین نوع ایستادن وجود دارد که باید با صلابت و قدرت بالا و در عین زیبایی اجرا گردند. چندین نوع ایستادن در تالو ووشو وجود دارد که مهمترین آنها ایستادن حالت اسبی، ایستادن قوسی و ایستادن راحت است.

●    حالت پرش
 پرش ها جزو جدایی ناپذیر فرم ها و اجرای تکنیک های ووشو محسوب می شوند. در اکثر اجراهای تالو شما شاهد پرش های مختلف خواهید بود. این پرش ها می توانند همراه با ضربات دست و یا پا باشند. پرش ها از جهات مختلف و به صورت ساده و یا ترکیب با حرکات ژیمناستیک و آکروباتیک اجرا می گردند. 

ساندا

تاریخچه ساندا به چین باستان باز می گردد که در آن زمان به ارتش چین مبارزات تن به تن می آموختند؛ اما در دوران مدرن یعنی حدود سال 1950 میلادی برای اولین بار این سبک در تایوان اجرا شد. جهت ادای احترام به رزمی کاران و سربازان، نام های به کاررفته و برخی اعداد در ساندا همگی به زبان چینی می باشند. ساندا یکی از پر قابلیت ترین رشته های رزمی است که در دسته سبک های ترکیبی به شمار می رود.
 سبک ساندا که با نام سانشو نیز شناخته می شود، نوعی مبارزه آزاد با استفاده از حرکات دست و پا و ترکیبی از تکنیک های بوکس، کشتی، کیک بوکسینگ و کونگ فو است. در این سبک مسابقه ووشو بیشتر از حرکات مشت و لگد استفاده می شود و برخی آن را شبیه به موی تای می دانند. در کشور چین یک مسابقه با نام سانداوانگ وجود دارد که نوعی ساندا محسوب می گردد و علاوه بر ضربات ذکرشده، ضربات با زانو و آرنج نیز مجاز بوده و این مسابقات بر روی رینگ انجام می شود.
ووشوکاران برای مسابقات ساندا باید از قدرت بدنی بسیار بالایی برخوردار باشند و هماهنگی و سرعت خوبی برای اجرای ضربات و همچنین دفاع از خود داشته باشند. این رشته ورزشی از محبوبیت بسیار بالایی در سطح دنیا برخوردار بوده و افراد زیادی در آن فعالیت می کنند. سانداکاران ایرانی و چینی جزو بهترین های این سبک ووشو در جهان می باشند. در سال های اخیر و مخصوصا در بخش بانوان ایران یکی از اصلی ترین قدرت های ساندا محسوب می گردد. خواهران منصوریان شناخته شده ترین زنان ووشوکار در سبک ساندا هستند که قهرمانی های بسیاری در مسابقات مختلف داخلی و بین المللی کسب نمودند.

دسته های وزنی ساندا

مسابقات ساندا در 11 دسته وزنی برگزار می شود که عبارتند از:
●    منفی 48 کیلوگرم
●    منفی 52 کیلوگرم
●    منفی 56 کیلوگرم
●    منفی 60 کیلوگرم
●    منفی 65 کیلوگرم
●    منفی 70 کیلوگرم
●    منفی 75 کیلوگرم
●    منفی 80 کیلوگرم
●    منفی 85 کیلوگرم
●    منفی 90 کیلوگرم
●    مثبت 90 کیلوگرم

امتیازات ساندا

فن ها و تکنیک هایی که در ساندا دارای امتیاز می باشند به دو دسته تقسیم می شوند که عبارتند از:
●    یک امتیازی
 لگد زدن به ران حریف، ضربه زدن با مشت به اندام های بالاتنه حریف، گلاویز شدن و به زمین زدن حریف.
●    دو امتیازی
 خارج ساختن حریف از زمین مسابقه با قدرت بدنی و اعمال فشار، ضربه به سر حریف، زمین زدن حریف بدون زمین خوردن خود.

تجهیزات لازم برای ساندا

همه ووشوکارانی که در مسابقات ساندا شرکت می کنند باید از لباس و تجهیزات استاندارد برخوردار باشند. دستکش بوکس، کلاه محافظ سر، محافظ لثه، هوگو یا همان لباس محافظ بدن، لباس قرمز، آبی و یا لباس مشکی تجهیزات ساندا کاران محسوب می شوند. نکته مهم در مبارزات ساندا یک رنگ بودن همه تجهیزات است. یعنی اگر سانداکاری لباس قرمز بر تن دارد باید تمام تجهیزات او نیز به رنگ قرمز باشد.

مدت زمان مسابقه ساندا

ساندا شامل سه راند دو دقیقه ای می باشد. ووشوکاران باید در این سه زمان مشخص شده ضربات مختلف را بر حریف وارد نموده تا امتیازات لازم برای پیروزی را کسب کنند. در صورتی که یکی از سانداکاران دو راند از سه راند را پیروز شود در مجموعه به عنوان برنده مبارزه لقب می گیرد. مدت زمان استراحت بین هر راند نیز یک دقیقه می باشد.

مسابقات مهم ووشو

از زمان به رسمیت شناخته شدن ووشو و تاسیس انجمن ووشو در چین مسابقات مختلفی برای این رشته ورزشی برگزار شده است. به مرور زمان و با آشنایی دیگر کشورها با قدیمی ترین هنر رزمی کشور چین، این کشورها نیز فدراسیون ها و باشگاه های مختلفی را راه اندازی نموده و وارد مسابقات مختلف شدند. امروزه چین و ایران به عنوان قدرتمندترین کشورها در رشته ووشو شناخته می شوند. از دیگر کشورهای صاحب نام در ووشو که در مسابقات مختلف نتایج خوبی بدست آوردند می توان به ژاپن، کره، فرانسه و آلمان اشاره نمود. هر سال و یا هرچند سال مسابقات بین المللی مختلفی برای ورزش ووشو برگزار می گردد که مهمترین مسابقات ووشو در سطح جهانی عبارتند از:
1. مسابقات جهانی ووشو
2. مسابقات جهانی ووشو نوجوانان
3. بازی های جهانی
4. بازی های رزمی جهانی
5. بازی های آسیایی
6. بازی های آسیای شرقی
7. مسابقات ووشو قهرمانی اروپا
8. بازی های ملی چین
9. بازی های جنوب آسیا
10. بازی های جنوب شرقی آسیا
11. بازی های مدیترانه ای
12. بازی های Lusofonia

ووشو در المپیک

فدراسیون بین المللی ووشو تلاش ناموفقی برای حضور این ورزش در المپیک ۲۰۰۸ پکن داشت. البته کمیته بین المللی المپیک به چین اجازه داد تا مسابقات ووشو پکن ۲۰۰۸ را هم زمان با المپیک پکن برگزار کند اما این مسابقات در زمره مسابقات رسمی یا حتی نمایشی المپیک قرار نمی گرفتند، چرا که ورزش ووشو را سبک ورزش رزمی غیر علمی و کاملاً فلسفی می دانستند. کمیته بین المللی المپیک همچنین در سال ۲۰۱۱ ووشو را به عنوان یکی از هشت رشته ورزشی انتخاب کرد که در صورت حذف کشتی کاندیدای حضور در المپیک ۲۰۲۰ خواهند بود. مسابقات المپیک با حداکثر ۲۸ رشته ورزشی برگزار می شود و در صورت قطعی شدن حذف ورزش کشتی امکان حضور یک رشته دیگر به جای آن فراهم خواهد شد.

سلاح های ووشو

• سلاح های بلند
• سلاح های کوتاه
• سلاح های نرم
• سلاح های دو قلو

ووشو به عنوان قدیمی ترین و زیباترین هنر رزمی دنیا علاوه بر حرکات و تکنیک های مبارزات تن به تن با دست و پا، دارای تمرینات با سلاح نیز می باشد. استفاده از سلاح و ترکیب آن با فنون رزمی ووشو در گذشته مخصوص سربازان و برای مقابله با دشمنان بود. اما امروزه برای اجرای فرم های زیبای ووشو در بخش تالو از سلاح ها استفاده می شود. تالوکاران می توانند در سبک های مختلف انواع فرم ها و تکنیک های ووشو را با سلاح های گوناگون به اجرا در آورند. 
سلاح های متعددی برای ووشو در نظر گرفته شده است که هرکدام از آنها دارای ویژگی هایی است و نوع مبارزه و اجرای فرم مخصوص به خود را دارند. این سلاح ها از زمان های کهن مرسوم بوده و از آنها برای مبارزات و جنگ ها بهره می گرفتند. امروزه اجرای فرم های تالو ووشو با این سلاح ها جزو زیباترین تکنیک های هنرهای رزمی محسوب می شوند. 
ووشوکاران برای کار با سلاح باید تمرینات بسیاری انجام داده و به هماهنگی ذهنی و جسمی ایده آلی دست پیدا کنند. از مهمترین سلاح های مورد استفاده در ووشو می توان به شمشیر پهن، شمشیر دوتایی، شمشیر سه سر، شمشیر دو سر، چوب، نانچیکو، سانچکو، نیزه کوتاه، نیزه بلند، نیزه سه شاخ، تبرزین، چنگال، عصا، ساتور، چکش، گرز، زنجیر، ایپون، پنجه پرنده، خنجر دو قلو و ... اشاره نمود. 
این سلاح ها در دسته بندی هایی قرار می گیرند که به شرح زیر می باشند:

سلاح های بلند

این سلاح ها بلند از قامت انسان بوده و برای کار با آنها باید از هر دو دست استفاده نمود. نیزه، چوب، شمشیر پهن بزرگ، کوان دائو، نیزه سه شاخه و بیل از مهمترین سلاح های بلند ووشو محسوب می شوند.

سلاح های کوتاه

سلاح هایی که کوتاه تر از قامت انسان بوده و کنترل آنها با یک دست نیز امکان پذیر است به عنوان سلاح های کوتاه در ووشو شناخته می شوند. شمشیر پهن کوچک، شمشیر باریک، ساتور، چکش، چوب دستی، عصا و خنجر جزو سلاح های کوتاه در هنر رزمی ووشو می باشند.

سلاح های نرم

سلاح های نرم از انعطاف پذیری بالایی برخوردار بوده و می توان با آنها انواع حرکات و تکنیک ها را اجرا نمود. با استفاده از سلاح های نرم ووشو می توان به فواصل نزدیک یا دور ضربه وارد نمود. معمولا از طناب، زنجیر و حلقه ها در این نوع سلاح ها برای متصل کردن آنها به یکدیگر استفاده می شود. تکنیک های مبارزه را با سلاح های نرم می توان با یک دست و یا با دو دست به اجرا گذاشت. از مهمترین این سلاح ها می توان زنجیر نه تکه، سانچیکوف چکش پرنده، ایپون، پنجه پرنده و نانچیکو را نام برد.

سلاح های دو قلو

خاص ترین سلاح های ووشو سلاح های دوقلو هستند. این سلاح ها به صورت جفت بوده که درون هر دست یکی قرار می گیرد. برای کار با این نوع سلاح در ووشو رزمی کاران باید هماهنگی بسیار خوبی بین دستان خود برقرار نموده و هر دو دست از توانایی یکسانی برای کنترل سلاح و اجرای ضربات مختلف را داشته باشند. قلاب های دو قلو، شمشیر پهن دوتایی، شمشیر باریک دوتایی، عصاهای دوقلو، چماق دسته خمیده، نیزه های دوتایی، ساتورهای دوتایی و خنجرهای دوتایی از معروف ترین سلاح های دوقلو ووشو محسوب می شوند.

روش های تمرین ووشو

تمرینات ووشو به طور کلی شامل آموزش حرکات دست و پا، حرکات ترکیبی، حرکات دفاعی و حمله ای، حفظ تعادل، افزایش انعطاف پذیری و تقویت قدرت ذهن، تقویت عضلات و ماهیچه ها، افزایش سرعت عمل و هماهنگی می شوند. تمرینات سبک های تالو و ساندا در ووشو با یکدیگر متفاوت هستند. تمرینات تالو بیشتر مبتنی بر قدرت ذهن و تمرکز انجام می شوند. ووشوکاران برای انجام فرم های تالو باید از قدرت ذهنی بسیار قوی، تمرکز بالا، هماهنگی روح و جسم و انعطاف پذیری زیادی برخوردار باشند. تکنیک های فرم های تالو معمولا شامل استقرارها و ایستادن های ثابت و حرکات مشت و لگد می شوند که در برخی از آنها حرکات ترکیبی مانند پرش ها و حرکات ژیمناستیک نیز وجود دارد. 
برای موفقیت در تالو ووشو کاران باید تمرینات زیادی انجام داده و علاوه بر تقویت عضلات و بالا بردن انعطاف بدنی، قدرت درونی و ذهن خود را نیز تقویت نمایند. مهمترین نکته در تمرینات ووشو برای سبک تالو رسیدن به هماهنگی لازم و اجرای دقیق تکنیک ها است.
تمرینات ساندا به خاطر روش مبارزه ای آن از ویژگی های متفاوتی نسبت به تمرین های تالو برخوردارند. ساندا بیشتر بر قدرت بدنی و سرعت عمل بالا تمرکز دارد. ساندا کاران باید تمرینات قدرتی مختلفی برای عضله سازی و پرورش ماهیچه ها انجام داده تا بتوانند در برابر ضربات محکم حریف مقاومت کنند و در عین حال ضربات موثری وارد کنند. داشتن سرعت و چابکی یکی از مولفه های اصلی برای سبک ساندای ووشو محسوب می شود، از این رو تمرینات هوازی و بالا بردن سطح سرعت عمل امری ضروری محسوب می گردد. تمریناتی باید انجام شود تا میزان سرعت حرکات دفاعی و همچنین حرکات مربوط به حمله افزایش یافته در مسابقات بتوان پیروز شد.

مبارزات ووشو

در گذشته و چین باستان مبارزات تن به تن جزو جدایی ناپذیر ووشو محسوب می شدند که در برخی از آنها قوانینی وجود داشت و در برخی دیگر قوانینی حاکم نبود و منجر به کشته شدن رزمی کاران و یا آسیب دیدن جدی آنها می شد. امروزه مسئله مبارزات ووشو به صورت تن به تن و بدون سلاح در سبک ساندا دیده می شود که شامل قوانین مختلفی است و براساس امتیازات بدست آمده، برنده مشخص می گردد. در مبارزه آزاد یا همان ساندا ووشو کاران باید با ضربات مشت و لگد و حرکات ترکیبی مانند زیرگیری و یا بیرون راندن حریف از تشک و محل مسابقه امتیازات لازم را بدست آورند. در گذشته این مبارزه آزاد بدون سلاح نیز انجام می گرفت که از سلاح هایی همچون چوب دستی کوتاه یا بلند، شمشیر و ... استفاده می شد. 
در حال حاضر مسابقاتی مبنی بر مبارزات تن به تن با سلاح نیز برگزار می گردد که تنها سلاح مجاز در آن چوب دست بلند یا کوتاه بوده و ورزشکاران دارای لباس محافظ می باشند و این نوع مبارزه دارای قوانین خاصی است. هرکس در این مبارزه اولین ضربه را به حریف وارد کند به عنوان برنده شناخته می شود.

تغذیه در ووشو

در ورزش ووشو افراد با توجه به متابولیسم و ترکیب بدن و مقدار انرژی مورد نیاز خود باید از تغذیه مناسبی برخوردار باشند. نوع تغذیه در ووشو بسیار مهم است زیرا تاثیر مستقیمی در وضعیت بدن مانند قدرت، سرعت و انعطاف پذیری می گذارد. ورزشکارانی که در مسابقات ساندا رشته ورزشی ووشو شرکت می کنند باید با تغذیه مناسب فرم بدنی خود را به حدی ایده آل رسانده و از مواد غذایی مقوی استفاده کنند. زیرا این رشته مستلزم صرف انرژی بسیار بالا می باشد. 
وجود چربی در بدن ووشوکاران مانع از اجرای حرکات و تکنیک ها با انعطاف و سرعت بالا می شود. از این رو مصرف غذاهایی که باعث افزایش چربی می شوند برای ورزشکاران مضر است. یک ووشوکار باید وزن سالم خود را حفظ کند و آن را تغییر ندهد، ولی ترکیب بدن خود را باید تغییر دهد، یعنی مقدار چربی بدن را نسبت به عضلات کاهش دهد. افزایش عضلات باعث افزایش قدرت، سرعت و مهارت فرد در انجام حرکات ورزشی می شود. در حالی که کاهش عضلات بدن باعث کاهش قدرت، سرعت و مهارت در انجام حرکات ورزشی می شود. ورزش ووشو، هم استقامتی و هم قدرتی است و هم به سرعت کافی نیاز دارد، بنابراین 25 درصد انرژی مورد نیاز در طی یک روز از پروتئین،55 درصد انرژی مورد نیاز از کربوهیدرات و 20 درصد انرژی مورد نیاز از چربی باید تامین شود.

فواید ووشو

ووشو به عنوان کاملترین هنر رزمی دنیا دارای فوایدی بسیاری برای جسم و روح است. ووشو موجب تقویت قوای بدنی، عضله سازی، تقویت ماهیچه ها، افزایش انعطاف پذیری، بالا رفتن سرعت عمل و هماهنگی اعضای بدن با یکدیگر می شود. شما با انجام تمرینات ووشو می توانید بدنی ورزیده داشته باشید و از وزنی متعادل و مناسب برخوردار گردید.
از دیگر فواید ووشو می توان به یادگیری حرکات مختلف جهت دفاع شخصی اشاره نمود. ووشو دارای تکنیک های متعددی است که بسیار کاربردی می باشند و با یادگیری آنها می توانید در مواقع لزوم به خوبی از خود دفاع کنید. هدف این ورزش دفاع کردن است نه آسیب رساندن؛ از این رو شما انواع روش های دفاعی را در ووشو آموزش می بینید. 
از دیگر فواید ووشو که از اهمیت بالایی برخوردار است می توان به تقویت قدرت درونی و ذهنی و کسب آرامش اشاره نمود. فلسفه وجودی تمام هنرهای رزمی رسیدن به قدرت درونی و کنترل ذهن است. این مزیت در سبک تای چی چوان ووشو بسیار ملموس خواهد بود. در این رشته ورزشی، شما انواع حرکات نرم و ملایم را برای تقویت قدرت ذهن و کسب تمرکز بالا آموزش می بینید. با اجرای حرکات مختلف ووشو در سبک تای چی چوان می توانید بسیاری از امراض و ناراحتی های جسمی و روحی خود را از بین ببرید و به وضعیتی ایده آل از نظر آرامش روانی برسید.

درجات در ووشو

درجه بندی در رشته ورزشی ووشو بر اساس توانایی هر فرد صورت می گیرد. این درجه توسط شالبند یا همان کمربند مشخص می گردد. اما به دلیل ساختار لباس ووشو کاران مخصوصا در سبک ساندا، شالبند استفاده نمی شود و در واقع این درجه محدود به حکم رسمی از فدراسیون ووشو می شود. با این حال مدارج ووشو به ترتیب زیر می باشند:

1. شالبند سفید
2. شالبند زرد
3. شالبند نارنجی
4. شالبند سبز
5. شالبند آبی
6. شالبند بنفش
7. شالبند قهوه ای
8. شالبند قرمز
9. شالبند مشکی
10. شالبند مشکی به همراه دان

ووشو، بهترین هنر رزمی جهان

ووشو به عنوان قدیمی ترین هنر رزمی جهان شناخته می شود. ورزش ملی کشور چین کاملترین ورزش رزمی در دنیا است که از گذشته تا به امروز طرفداران بسیاری دارد. این رشته ورزشی از فواید بسیار زیادی برای تقویت روح و جسم افراد برخوردار است. فرم ها و تکنیک های ووشو را می توان به جرات زیباترین حرکات رزمی در دنیا به شمار آورد که با استفاده از سلاح و یا بدون آن صحنه های چشم نوازی را خلق می کنند. این رشته ورزشی با اینکه در مسابقات المپیک جایی ندارد اما دارای مسابقات جهانی با سطح بسیار بالایی می باشد که کشورهای چین، ایران، کره و ژاپن از قدرت های این رشته ورزشی محسوب می گردند.